Visum

Dan is het ineens nog maar 25 nachtjes, ja want ik ga nu de 7e al weg in plaats van de 21ste. Geen carnaval dus, dat is wel een tegenvaller!!. Oké ik moet toegeven de zenuwen gaan nu toch wel een beetje opspelen! Je gaat wat helderder denken en kijken naar de dingen die je toch zou kunnen missen. Het ergste is de tijd vliegt echt voorbij!

Er moest een afspraak worden gemaakt met de Amerikaanse ambassade. Ik bellen, krijg je z’n vrouwtje die zeg pres 1 voor english or 3 for the netherlands. Althans dat verstond ik dus. Ik dus lekker op drie drukken krijg ik toch een Engels sprekende chagrijnige vent aan te telefoon, Kut! Ik verstond er gek genoeg niks van en belde later terug. Ooo het was press 2 for The Netherlands! Oeps (lees: ben niet blond hoor). Afspraak gemaakt. Op 8 Februari moest ik naar Amsterdam voor mijn Visa. Umhh.. Amsterdam, winkels?

Na uitgebreid te hebben geshopt, NOT! Moest ik richting te Ambassade. Die overigens niet te missen is, want er allemaal Amerikaanse vlaggen en er zaten mega hoge hekken om het gebouw heen. Laten we zeggen een gevangenis kan hier een voorbeeld aan nemen. Ik moest mij melde en mocht het eerste hokje door. Ik hat elektrische spullen bij me. Dit werd al afgeraden, maar dag ik moest een reis van twee uur doorstaan en dat kan echt niet zonder Ipod and mobile Phone!! Mijn telefoon moest uit en de batterij ook! Mijn Ipod moest ook uit, Jammer joh kan alleen op stand by. Leg dat maar ff uit! Ik lief lachen en uitleggen, mocht hij eindelijk terug mijn tas is. Het volgende artikel flesje water. Ik was stront verkouden dus ik moest was mee nemen om te drinken. Zegt die vent dat ik er een slok uit moest nemen!! Bizar!!
Na het doorzoeken van mijn tas kreeg ik nog een pieper langs mijn lichaam, ik zie er natuurlijk echt uit als een terrorist!
Punt 1 mocht ik eindelijk doorlopen. Weer wachten voor een deur met allemaal tralies.. Oké nu komt dus het punt dat je je best ongemakkelijk voelt. Eindelijk binnen allemaal deuren en een man waar ik zeker van wist dat hij nederlands was, Maar hij bleef engels praten! Inmiddels zaten alle papieren in een mapje en kreeg ik nummer 40 mee! Wachten… wachten… nummer 40.. Na wat vinger afdrukken en het inleveren van papieren moest ik weer wachten.. wachten.. wachten.. Miss de Wiit?? Miss de Wilt?? Yes that’s me! Eindelijk een leuke vent achter een hokje. Na het vertellen wat ik ging doen en gewoon wat algemene onderwerpen mocht ik na een uur de Amerikaanse Ambassade verlaten!

Alles komt nu steeds dichterbij, wat heel leuk is want je leeft er echt naar toe!

Maar eerst nog ffies naar Winterberg en mijn afscheidsfeest!!

Groetjes

Diedje